Ophelia

​

​

op de zwarte kalme golfslag, waar de sterren slapen,

drijft de bleke Ophelia, als een grote lelie.

Daar drijft zij, langzaam, gehuld in haar lange sluiers.

Ver weg in het woud klinken overwinningskreten.

 

Hier drijft trieste Ophelia al meer dan duizend jaar,

lijkbleek op de lange zwarte stroom.

Hier fluistert al meer dan duizend jaar

haar zachte waanzin, over haar liefde, tegen de avondbries.

 

De wind streelt haar borsten

en drapeert haar sluiers rondom haar, als een aureool.

De treurwilgen trillen huilend om haar schouders

Over haar dromende hoofd buigt zich het riet

De verkreukelde waterlelies zuchten rondom haar

 

soms ontwaakt zij, in een slapende elzenboom,

een nest , waaruit een kleine zucht van een vleugelslag ontsnapt